სარაგბო პორტალმა Rugger.info საქართველოს ნაკრების ერთერთ ლიდერ დავით კაჭარავასთან ვრცელი ინტერვიუ გამოაქვეყნა. შეგახსენებთ, რომ 33 წლის შუამარბი რუსული “ენისეის” ღირსებას იცავს და “ბორჯღალოსანთა” მაისურით უკვე 112 მატჩი აქვს ჩატარებული, თუმცა, ნოემბრის ტესტები ტრავმის გამო გამოტოვა. წინასწარი ინფორმაციით, დავით ეროვნულ გუნდს გაისად თებერვალში დაუბრუნდება, მანამდე კი, მის ძალიან საინტერესო ნააზრევს გაგაცნობთ.
- გასულ წელს საქართველო ეროვნულ ნაკრებში მე-100 მატჩი ჩაატარეთ და ე.წ. “ცენტურიონთა კლუბში” მოხვდით. ამისთვის მსოფლიოში მხოლოდ 50-მდე მორაგბეს მიუღწევია. შენთვის ეს ნიშნული განსაკუთრებული რამ იყო?
- ცხადია, რადგანაც ეს ძალიან საპატიოა. მსოფლიო რაგბმა სპეციალური ბანკეტიც კი მოაწყო, სადაც აღნიშნული “კლუბის” თითქმის ყველა წევრი იმყოფებოდა. საზეიმო ღონისძიებას მონაკოს პრინცი და პრინცესაც ესწრებოდნენ, მოკლედ, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
- ამ ამბავმა ასახვა თქვენს მოტივაციაზეც ჰპოვა?
- ვერ ვიტყვი, რომ აღნიშნულის შემდეგ რაიმე შეიცვალა. ნაკრებში თამაშის დროს ხომ მოტივაცია არასდროს დამკლებია. ისე კი, ძალიან მეამაყება, რომ ასეთი სახელოვანი ხალხის მარაქაში გავერიე.
- მრავალი წლის განმავლობაში ნაკრებში ადგილი ფაქტობრივად გარანტირებული გქონდათ, თუმცა, ახლა, საქართველოში ბევრი ნიჭიერი და იმედისმომცემი ახალგაზრდაა. კონკურენციას თუ გრძნობთ?
- რასაკვირველია. ბოლო 2 წელია ჩვენი ახალგაზრდები ძალიან მაგრად თამაშობენ. ისეთი თაობა მოდის, რომ მომავალს იმედიანად ვუყურებ. ვფიქრობ, მე და ჩემი თაობა იმას ვეღარ მივაღწევთ, რაც მათ ელით. ეს, ძალიან მიხარია და კონკურენციაც კარგი რამაა: ან უკეთესი უნდა გახდე ან ადგილი სხვებს დაუთმო.
- ჯერჯერობით, მომატებას ახერხებთ?
- ალბათ, იმედია (იცინის).
- სასურველი მოტივაციის შენარჩუნებას როგორ ახერხებთ? მორაგბის პროფესია ხომ მუდმივ შრომას, ვარჯიშსა და რეჟიმს მოითხოვს...
- მართალი გითხრათ, მსოფლიოს 2015 წლის თასის შემდეგ თამაში უფრო მიადვილდება. ერთი შეხედვით, ასაკი მემატება, თუმცა, ჩემთვის რაგბის თამაში უფრო იოლი ხდება, ვიდრე – ადრე. ალბათ, ყველაფერი გამოცდილების დამსახურებაა. თითქოს, წამით ადრე ვიცი, რა უნდა მოხდეს, იქით აღარ გავრბივარ, სადაც საჭირო არაა. ტყუილად არ ამბობენ, რომ რაგბი ასაკიანთა სპორტია. ცხადია, მაღალ დონეზე პატარა ბიჭებიც თამაშობენ, თუმცა, მათი რაოდენობა მცირეა.
- გამოდის, რომ ყველას ყველაფერი დაუმტკიცეთ და ახლა, საკუთარი სიამოვნებისთვის თამაშობთ.
- და ვის რაღა უნდა დავუმტკიცო? რაც კი რაგბისთვის შემიძლია ყველაფერს ვაკეთებ და როდესაც აღარ შემეძლება, უბრალოდ, თავს დავანებებ.
- ათ წელზე მეტია საერთაშორისო დონეზე თამაშობთ და ამ დროში რაგბი ძალიან შეიცვალა. თქვენი აზრით, ეს თამაში ადრინდელზე უკეთეს მდგომარეობაშია? გვესმის, რომ ადრე – ნაკლები პროფესიონალიზმი, თუმცა, მეტი საბრძოლო სული იყო. დღეს, როდესაც დიდი ფული ტრიალებს, აღნიშნული იკარგება...
- ეს გასაგებია, მაგრამ მორაგბეები, რომლებიც ადრე თამაშობდნენ, დღევანდელ ფიზიკურ თუ ფსიქოლოგიურ მოთხოვნებს ნამდვილად ვერ გაუძლებდნენ.
ადრე, ასეთი დატვირთვები ნამდვილად არ იყო. თამაშის მერე ლამის 3 დღე აღნიშნავდნენ, ახლა კი, ერთ ბოთლ ლუდსაც ვერ დალევ და მყის მომდევნო შეხვედრისთვის მზადება უნდა დაიწყო. ეგრევე აუზი, აღდგენითი ვარჯიშები...
ამდენად, წარსული და ახლანდელი დროების შედარება არასწორად მიმაჩნია. მაშინ რაგბი სხვა რაღაც იყო, მთლად სპორტიც არა, უფრო, გართობა, გამოცდილება.
2003 წელშიც კი, ნაკრების მოთამაშეებს ასეთი ფიზიკური ძალა არ ჰქონდათ. დიახ, ისინი კარგი შემსრულებლები იყვნენ, თუმცა, როდესაც ფიზიკურად მართლა ძლიერ მეტოქეებთან უწევდათ დადგომა, ზოგიერთს უბრალოდ თელავდნენ.
ახლა, ასეთ რამეს ვერ ნახავთ. ფიზიკურად ყველა კარგად არის მომზადებული და ასეთი შესამჩნევი სხვაობა აღარ არსებობს. ვფიქრობ, რაგბმა წინ დიდი ნაბიჯი გადადგა და ეს, ჩინებულია.
- ბოლო წლებია, საქართველოს ნაკრების მწვრთნელები ბევრს ცდილობენ, რათა წინა და უკანა ხაზს შორის ბალანსი იყოს დაცული. როგორ ფიქრობთ, ეს გამოდის?
- დიახ, ეს მართლაც ჩვენი უმთავრესი მიზანია. როგორც დაცვაში, ასევე შეტევაში ნაკრების ყველა მორაგბე სრულფასოვნად უნდა იყოს ჩართული. ვფიქრობ, გარკვეულწილად გამოგვდის, რაც ბოლო მატჩებში გამოჩნდა კიდეც, თუმცა, სამუშაო კიდევ ბევრია.
უკანა ხაზი ნამდვილად უკეთ ათამაშდა, ბევრი ახალი მორაგბე გამოჩნდა, რომელთაც უყვართ ფინტები, გარღვევები. რასაკვირველია, მცირედით ამის კეთება ჩვენს თაობასაც შეუძლია (იცინის), თუმცა, ახალგაზრდებს უფრო მეტი გაქანება აქვთ.
სხვა საქმეა, რომ ხელის ერთი მოსმით ექვს გამოცდილ მორაგბეს ექვსი ახალგაზრდით ვერ შეცვლი, მაგრამ თუკი ამ მიმართულებით მუშაობა გაგრძელდება, ეს დროც მოვა.
მაგალითად, 20-წლამდელთა გასულ მსოფლიო ჩემპიონატზე ბიჭებმა საოცარი ლელოები დადეს, იგივე, სამხრეთ აფრიკასთან, არგენტინასთან. და თუკი მათ თავის დონეზე ასე თამაში შეუძლიათ, ეს ძალიან მაგარია.
ჩვენთვის ირლანდიის დამარცხება ეს რაღაც სასწაული, კოსმოსი იყო და ამაზე ვერც კი ვფიქრობდით, მათ კი, ისინი დაამარცხეს, ამდენად, როდესაც გაიზრდებიან, კიდევ უკეთესები იქნებიან.
- საქართველოს ნაკრებს ძალიან რთული წელი ელის. მწვრთნელები ექსპერიმენტებს არ ერიდებიან და შანსი უკვე არაერთმა მიიღო. იაპონიის მსოფლიო თასზე დიდი ბრძოლა იქნება. როგორ ფიქრობთ, გუნდი რა ფორმაში იქნება?
- ვფიქრობ, მთავარი ამბები იანვარ-თებერვლიდან დაიწყება, როდესაც ნაკრები მთავარ შეკრებებზე გადავა. საბოლოოდ, ალბათ, 30-35 მორაგბე შეირჩევა, ვინც უშუალოდ მსოფლიო თასისთვის მზადებას განაგრძობს. ვთვლი, რომ ამ დროიდან ექსპერიმენტებისთვის დრო აღარ დარჩება.
- ბოლო წლებია, საქართველოს ნაკრებმა ევროპაში მოტივაცია დაკარგა. რაგბი ევროპის ჩემპიონატის მორიგი გათამაშება მსოფლიო თასისთვის მზადების ეტაპად უნდა განვიხილოთ?
- ზუსტად ვერ გეტყვით, ალბათ, ასეა. როდესაც ათ წელში ტურნირს 9-ჯერ იგებ, ეს, იოლი ნამდვილად არაა. გარკვეულ მატჩებზე სათანადოდ განწყობა ნამდვილად რთულია, თუმცა, წინ მსოფლიო თასია და ყველანი ფორმაში უნდა ვიყოთ. საქართველოს ნაკრებმა თამაში უფრო მეტად უნდა სრულყოს, რათა იაპონიაში მზა სქემითა და სტრუქტურით ჩავიდეს.
- თქვენ ფიჯითან ერთად, ძალიან რთული ჯგუფი შეგხვდათ. ამოცანა იგივეა? 2 მოგება?
- ფიჯელები მსოფლიო თასზე ყოველთვის უძლიერესი რაზმს კრიბავენ. ეს გუნდი ძალიან განსხვავდება იმისგან, რომელიც ტესტებზე თამაშობს ხოლმე. მაშინ ბევრი უბრალოდ ერთობა. პირადად მე ვთვლი, რომ თუკი ფიჯის ვაჯობეთ, იქ შორს არც უელსი იქნება, ხოლო თუკი უელსი დავამარცხეთ, მაშინ ავსტრალიაზე გაწევაც შეიძლება. მათ შორის ძალიან მცირე სხვაობაა. სხვა საქმეა, რომ პირველ რიგში ურუგვაის დამარცხებაა საჭირო, შემდეგ კი, ღმერთის წყალობით, ყველაფერი კარგად იქნება. პირველი თამაში უელსთან გვაქვს და შემიძლია გითხრათ, ბოლომდე ვიბრძოლებთ. რაც იქნება, იქნება...