ჩამოვედი ხუხუიდან დაღლილი, მაგრამ ემოციებით სავსე. დიდი ხანია, ამ თამაშს ველოდებოდი, თბილისში წავლაც კი გადავწიე ამის გამო, და მიხარია, რომ იმედები არ გამიცრუვდა. თუმცა, ცოდვა გამხელილი სჯობს და, კარგ შედეგად 20 ქულით წაგება მიმაჩნდა, იმედიც არ მქონდა რამის, რომ მივდიოდი. ეს ნაკრები ჩემთვის N1 გუნდია სპორტში და თან, სადაც ბრაზილიელი დიეგო დუბარდი ჩადიოდა ხუხუიში, იქ ჩემი წაუსვლელობა სირცხვილი იყო (ისედაც სულ სამი ქართველი ვიყავით).

ასეთი დონის მატჩი ხუხუიში პირველად ჩატარდა და ადგილობრივი ხელისუფლება ძალიან მონდომებული იყო. ბიჭებს კარგი პირობები ჰქონდათ, არგენტინელები შესანიშნავად მასპინძლობდნენ, ადგილობრივი მოსახლეოეობაც ძალიან კეთილგანწყობილი იყო.

თამაშს რაც შეეხება, ლოჟაში ვუყურე და არგენტინის რაგბის კავშირის მაღალი ჩინების შეფასებები ძალიან სასიამოვნო იყო. არაფერი შეშლიათ, არც ლელოებზე და კარგ თამაშზე ტაშის დაკვრა და არც მსაჯის კრიტიკა საეჭვო გადაწყვეტილებებისას.

თამაშის მერე ფეისბუქზე რომ შევიხედე, ისე მომეჩვენა, რომ კრიტიკა სჭარბობდა. არადა, 4 ლელო პირველად დავუდეთ ტიერ 1-ის გუნდს, რომელმაც სასტარტო შემადგენლობა დაგვიყენა, რამდენიმე ტრავმირებულს თუ არ ჩავთვლით, ამ შემადგენლობით თამაშობენ „პუმები“/“ხაგუარესი“ ოთხ ერსა და სუპერ რაგბიში რამდენიმე წელია.

დაცვაზე იყო კრიტიკა, მაგრამ წინა ორ თამაშში არგენტინამ 34 და 25 ქულა გააკეთა ინგლისთან და საქართველოსთან 45 ქულა კანონზომიერია, მით უმეტეს, რომ ჩვენ ტიერ 1-ის გუნდთან წელიწადში ერთხელ ვთამაშობთ ტესტს, შესაბამისად, არ გვაქვს ასეთ დონეზე თამაშის გამოცდილება.

იმან, რომ თითქოს მოგება შეგვეძლო, არ უნდა მოგვატყუოს. ამ დონეზე მოგებას სხვა რამ სჭირდება.

თამაშის მერე, წაგების მიუხედავად, კმაყოფილების გრძნობა მქონდა, მაგრამ, რაც ყველაზე გასახარია, ვერცერთ მოთამაშეს შეატყობდი. ყველა ნაომარი, დაქანცული და იმედგაცრუებული იყო.

მოკლედ, ეს სამი დღე არასდროს დამავიწყდება.

გოგი გაფრინდაშვილი ბუენოს აირესიდან